Prologue

  Czasami życie wydaje się nam smutne. Czasami wszyscy ludzie wydają się być smutni. 

Czasami niegdyś wesołe dzieci zdają się być smutne. Wszystko traci kolory. Trudno udawać kogoś innego. Tutejsze miasto mimo całkiem sporej populacji wydaje się małe. Każdy każdego kojarzy bądź zna. Przez 5 lat mieszkania tutaj zorientowałam się jacy ludzie są wścibscy i jak bardzo lubią wymyślać niestworzone historie.

Nie mówię o tym, że chciałabym aby każdy całował mnie po stopach, ale liczyłam na odrobinę szacunku bądź tolerancji. Ludzie mnie brzydzą, zniszczyli moją opinie o nich w dniu, w którym przekroczyłam mury tej przeklętej szkoły. Dlaczego nie potrafię cofnąć czasu? 

Bardzo bym chciała każdego naprawić. Inny nie znaczy gorszy. Ludzie tacy jak ja są słabi i tłamszą emocje w sobie nie pozwalając im wyjść. Dopiero gdy już się otworzymy przed kimś wszystko wychodzi na światło. Łzy, krzyk i ból. 

Czasami brakuje nam ramion, które nas otulą i ukołyszą. Brakuje nam ust, które będą składać pocałunki na czubku głowy i które będą szeptać, że wszystko co złe kiedyś się kończy. Jestem silna emocjonalnie. Nie płaczę. Wróć, nie płakałam...

  Odkąd tylko pamiętam, każde moje wspomnienie było dość wesołe. Jeden człowiek sprawił, że w niecałe pół godziny łzy leciały mi już tylko ze śmiechu. Białe ale za to krzywe ząbki dodawały mu uroku gdy śmiał się. I za to go kocham. Był mój i nadal jest. Mój najcenniejszy przyjaciel, brat, pocieszyciel, nauczyciel i przede wszystkim, mój stróż. Zawsze przy mnie, zawsze razem.

  Nigdy się nie kłóciliśmy. Byliśmy jak ogień i woda, jak Yin i Yang. Różni ale tworzący jedność. Jedno uzupełnia drugiego. On mnie uczył ja uczyłam jego. Nie pamiętam by była sytuacja z, której nie wyszliśmy cało. 

On zawsze zwracał na siebie uwagę. Otworzył mnie i nauczył pokazywać siebie innym. W przeciągu 5 lat stałam się kimś kim byłam zawsze ale nie potrafiłam się ujawnić. Razem od tamtej pory zwracamy na siebie uwagę, ale kogo to obchodzi? Jesteśmy wolni. Cieszymy się każdą chwilą. I być może zbyt mocno ja to robiłam. Przez moje branie z życia wszystkiego co najlepsze, balansuję na krawędzi pomiędzy życiem a śmiercią. Teraz nie mogę się dogadać z własną duszą. Śmieszne.

Obudzę się dla niego. Słyszę co mówi, jak łka i błaga bym otworzyła oczy. Jak bardzo chce mnie usłyszeć. Jestem jego małą księżniczką. Zawsze tak mówił. Mówił tak i teraz, w dzień i w nocy. Nie zostawiał mnie tutaj na długo. Trwał, po prostu tutaj był i to mi pokazało kim dla niego jestem.

  Życie wymaga od nas całkiem sporo. Poświęcenia są nieraz tak straszne, że wolimy zniknąć niż walczyć. Miłość bywa ślepa. Będąc zakochanym czujesz się pusty wewnątrz. Można kogoś kochać jak brata czy siostrę ale nigdy nie kochaj jak kogoś więcej. To jak samobójstwo. Na ziemi jest pond 7 miliardów ludzi i prawie każdy szuka miłości. Czują się samotni, wiedzą, że chcą mieć kogoś. Tak naprawdę to oni nie wiedzą na co się szykują. Bądźmy więc samobójcami. 

  Cisza jest krępująca, gdy kiedyś niekończące się tematy, stają się niczym. Nagła zmiana w ludziach i wszystko co było traci sens. Ludzie szukają sensu wraz z latami zapominają co było dla nich kiedyś najważniejsze. Starych przyjaciół zastępują nowymi, zmieniają mieszkania i prace, odcinają się od przeszłości. Większość tak ucieka przed problemami. Też taka kiedyś byłam. Tchórzyłam za każdym możliwym razem i taka prawda. Chciałam być dzieckiem gorszego Boga. Zawsze tak mówiłam. Tylko ja sama mogłam się zmienić, przynajmniej tak myślałam. A potem zjawił się on i nic nie było takie same…

"I don't even go see outside the ground and find the feeling that's inside me,

Forever calm and faceless love,

Please don't take this life from me."*

"Droga Duszo, nie opuszczaj mnie.

Chciałabym jeszcze raz zobaczyć te czekoladowe oczy. Poczuć zapach tych perfum i szamponu do włosów. Usłyszeć ten śmiech, który co dzień rano witał mnie pod drzwiami. Pozwól mi przejść się krętą ścieżką lasu na boso. Daj mi jeszcze chwilę, bym mogła się nacieszyć jego obecnością. Tylko tyle. Chcę się z nim położyć na kocu wśród pól i zasnąć w jego ramionach. Ciągle wspominam jak mnie zabierał na spacery w deszczu. Jak gonił się z psami by potem mógł upaść na koc obok mnie i swojego brata. Oh, a pamiętasz? W zeszłym roku, na moje urodziny zabrał mnie pod namiot i się zgubiliśmy. Potem Tom nas szukał, i tak nie znalazł. Kocham wspomnienia związane z tą Czarnowłosą Zmorą. Jest moim przyjacielem od tylu lat. Nigdy mnie nie zostawił, zawsze bronił i ocierał łzy porażki. Jego brat choć nie przepada za mną szczególnie to też się martwi. Bill cierpi to i jemu się udziela. 

Więc moja kochana zostań jeszcze. Obie wiemy, że to nie czas. To się nie miało tak skończyć. Przez moją nieuwagę mam zakończyć już te 18 lat? Nawet jeszcze tyle nie minęło! Mogę cierpieć, ale tylko daj mi szansę na jego zobaczenie. Strasznie mi go brakuje. Wiem, że siedzi właśnie obok na krześle. Słyszę go i Toma. Są tutaj i zmieniają się tylko by jeden mógł iść do domu. Oni także cierpią. Musisz być wyrozumiała, nie krzywdź ich. Pewnego dnia pozwolę Ci odejść ale wtedy ich na to przygotuję. Zrozumieją, zawsze rozumieli. Są bardzo mądrzy. Zaraz otworzę oczy i rzucę się im na szyję. Ty zostań ze mną. Bez Ciebie nie otworzę oczu i nie zacznę sama oddychać. Wejdź z powrotem na swoje miejsce i nie uciekaj. Wiem, że lubisz gdy tyle myślę. Wtedy czujesz, że ty żyjesz a ja... A ja mam powód by myśleć. 

Teraz ścisnę dłoń Czarnego, która trzyma moją i otworzę oczy, a ty mi pomóż. Dobrze? Na trzy. Raz...dwa...trzy...!"

-Doktorze! Ona się obudziła!

-Matko święta...cud się stał! Siostro...!

_________________________________________________________________________________

*Motionless In White - Violets are blue